Gewichten en maten

Beschrijving van het dier

De Witwangfluiteend, wetenschappelijk bekend als Dendrocygna viduata, is een opvallende verschijning in het waterrijke landschap. Dit middelgrote eendensoort, herkenbaar aan zijn kenmerkende witte gezicht en het melodieuze fluitgeluid waaraan het zijn naam dankt, bewoont zowel zoetwatermoerassen als meren en rivieren in diverse regio's van Afrika ten zuiden van de Sahara, Madagascar, en delen van Zuid-Amerika.

Met een lichaamslengte variërend tussen de 45 en 53 centimeter en een gewicht van ongeveer 500 tot 700 gram, valt de Witwangfluiteend op door zijn slanke bouw en lange, donkere nek. De verenkleed is overwegend grijsbruin met een opvallende witte gezicht en hals, die in schril contrast staan met de donkere kruin. De vleugels zijn relatief groot en breed, wat bijdraagt aan hun behendigheid in vlucht. Hun poten zijn donker van kleur en gepositioneerd meer naar het midden van het lichaam, wat hen een ietwat onhandige gang op het land geeft, maar uitstekende zwemvaardigheden in het water.

Een van de meest kenmerkende eigenschappen van de Witwangfluiteend is het fluitende geluid dat ze maken, vooral tijdens de vlucht. Dit geluid is niet alleen een communicatiemiddel maar speelt ook een cruciale rol in het paarseizoen, waarbij mannetjes fluiten om vrouwtjes te lokken. Het zijn sociale dieren die vaak in grote groepen worden aangetroffen, vooral buiten het broedseizoen, wanneer ze samen foerageren en rusten.

Het dieet van de Witwangfluiteend bestaat voornamelijk uit plantaardig materiaal zoals zaden, bladeren en waterplanten, maar ze kunnen ook kleine insecten en andere waterorganismen eten. Hun voedsel zoeken ze zowel overdag als 's nachts, waarbij ze vaak het wateroppervlak afspeuren of duiken om aan voedsel te komen.

De voortplanting van de Witwangfluiteend is afhankelijk van de waterstand en kan variëren per regio. Ze bouwen hun nesten in dichte vegetatie nabij water. Het vrouwtje legt tussen de 8 en 12 eieren, die ze ongeveer 30 dagen broedt. De kuikens zijn nestvlieders en kunnen kort na het uitkomen al zwemmen, hoewel ze onder de hoede van beide ouders blijven tot ze zelfstandig zijn.

Ondanks dat de Witwangfluiteend in sommige gebieden te maken heeft met habitatverlies en jacht, wordt de soort door de International Union for Conservation of Nature (IUCN) geclassificeerd als 'Least Concern' (Niet in gevaar). Dit wijst op een relatief stabiele populatie, mede dankzij hun aanpassingsvermogen en de brede verspreiding over verschillende continenten. Hun aanwezigheid is een verrijking voor de biodiversiteit en benadrukt het belang van waterrijke habitats voor het in stand houden van dergelijke unieke soorten.