Gewichten en maten

Bedreigingsstatus

Beschrijving van het dier

De Buidelwolf, ook bekend onder de wetenschappelijke naam Thylacinus cynocephalus, was een uniek buideldier dat oorspronkelijk voorkwam in Australië, Tasmanië en Nieuw-Guinea. Dit fascinerende dier stond bekend om zijn opvallende fysieke kenmerken en zijn mysterieuze verdwijning, waardoor het uitgestorven is verklaard in de 20e eeuw.

Fysiek had de Buidelwolf een opmerkelijke gelijkenis met een grote, slanke hond, vandaar de naam 'wolf'. Echter, ondanks deze gelijkenis, was het dier meer verwant aan andere buideldieren zoals de kangoeroe dan aan de echte wolven. Een van de meest onderscheidende kenmerken van de Buidelwolf was de reeks donkere, dwarse strepen die over zijn rug liepen, van de achterkant van zijn hoofd tot aan de basis van zijn staart. Deze strepen gaven het dier een opvallend uiterlijk en hebben bijgedragen aan zijn bijnaam, de "Tasmaanse Tijger".

De Buidelwolf had een kop-romplengte van ongeveer 100 tot 130 centimeter, met een staart die nog eens 50 tot 65 centimeter toevoegde aan zijn totale lengte. Het dier had een relatief kleine kop met een brede bek die het in staat stelde om zijn kaken wijder te openen dan veel andere carnivoren. Deze eigenschap was waarschijnlijk handig bij het vangen en consumeren van prooien.

De leefomgeving van de Buidelwolf varieerde van droge eucalyptusbossen en graslanden tot moerasgebieden in de koelere delen van zijn verspreidingsgebied. Het dier was nachtactief en leefde voornamelijk solitair of in kleine familiegroepen. Het voedde zich met een verscheidenheid aan prooien, waaronder kangoeroes, kleine zoogdieren en vogels.

De Buidelwolf had een complexe relatie met de mens. Na de kolonisatie van Australië en Tasmanië door Europeanen nam de druk op zijn leefgebied toe door landbouw en ontbossing. Bovendien werd hij vaak ten onrechte beschuldigd van het doden van vee, wat leidde tot uitgebreide jachtcampagnes. Deze factoren, gecombineerd met ziekte en concurrentie van ingevoerde soorten zoals honden, leidden tot een snelle afname van de populatie.

Het laatste bevestigde exemplaar van de Buidelwolf stierf in 1936 in gevangenschap in de Hobart Zoo in Tasmanië. Hoewel er sindsdien talloze meldingen zijn geweest van mogelijke waarnemingen, is er geen overtuigend bewijs gevonden dat het dier nog steeds bestaat. De Buidelwolf blijft een symbool van de kwetsbaarheid van de natuurlijke wereld en een herinnering aan de impact van menselijke activiteit op de biodiversiteit.